Tuğ araştırmasında 18. yüzyıl Osmanlı tarihinin revizyonist yorumları çerçevesinde merkezileşme ve adem-i merkezileşme tartışmalarının dışına çıkarak siyasal gelişmeleri toplumsal kontrol mekanizmaları açısından ele almayı öneriyor. 18. yüzyıl ortasında görünür olmaya başlayan arzuhal etme mekanizmalarının bürokratikleşmesi, yargı kontrolünün daha hiyerarşik bir yapıya kavuşması ve ceza uygulamalarının merkezi denetiminin artırılması gibi gelişmelerin, varolan toplumsal denetleme mekanizmalarını ve siyasal otoritenin cinsel suçların cezalandırılmasındaki takdir yetkisini kuvvetlendirerek cinselliğin toplumsal ve hukuki denetimini artırdığını iddia ediyor. Bu kurumsal ve hukuki gelişmelerin de, siyasal otoritenin 'eşkıyalık' olarak tanımladığı Osmanlı taşrasındaki toplumsal ve siyasi 'kargaşa'dan duydukları emperyal endişeden kaynaklandığını göstermeye çalışıyor. Tuğ, bu konuşmasında Osmanlı tebaası ile merkezi hükümeti arasında gerçekleşen arzuhal etme mekanizmasına odaklanarak, hukuki uygulamada namus ve ırz söylemindeki artışın izlerini sürüyor. Kullanılan hukuki terimlerdeki değişikliğin ve Osmanlı tebaasının talep dilindeki namus odaklı vurgunun, cinsel şiddet ile toplumsal şiddet arasındaki ilişkiyle ve dolayısıyla 18. yüzyıl Osmanlı Anadolusu'ndaki siyasi ve toplumsal gelişmelerle alâkasını göstermeyi amaçlıyor.